Postaciami pierwszoplanowymi na wyobrażeniu są wszyscy członkowie rodziny Mojżesza: on sam w łódeczce z trzciny papirusowej już na wodzie, wyraźnie – powodu małoletniości – nie zdający sobie sprawy z powagi sytuacji; zrozpaczona matka (Jochebed) – z lękiem i nadzieją (?) spoglądająca w niebo – ręką popycha łódeczkę; zrezygnowany ojciec (Aram) oddala się, zabierając ze sobą starszego syna (Aaron), który wyraźnie nie rozumie, co się dzieje z bratem; nieco cofnięta siostra Mojżesza (Miriam) jedną ręką wskazuje grupę postaci żeńskich na drugim planie (córka faraona z orszakiem), gestem drugiej nakazuje ciszę.
Komu? Bez wątpienia – tak to sobie wymyślił malarz – patrzącym na obraz.
Obok tych figur postać męska (personifikacja Nilu), wsparta o sfinksa z – niewiadomo dlaczego – kobiecą głową (wizerunek niespotykany w dotychczasowych przedstawieniach kolei życia Mojżesza, niezgodny także ze starożytną ikonografią egipską, w której na głowie lwa zawsze jest osadzona głowa męska); nieco w głębi drzewa, u stóp jednego – ołtarz z ofiarami, na gałęziach drugiego – łuk, kołczan i instrumenty muzyczne; symbolika tych przedmiotów nie zawsze jest jasna. Jasny byłby może bębenek, bo: Miriam […] wzięła bębenek do ręki, a wszystkie kobiety szły za nią w pląsach i uderzały w bębenki. A Miriam przyśpiewywała im: „Śpiewajmy pieśń chwały na cześć Pana, bo swą potęgę okazał, gdy konie i jeźdźców ich pogrążył w morzu”. (Wj 15,20–21).
W głębi pomiędzy drzewami – z gatunku raczej niespotykanego w Egipcie, częściej w Toskanii – w głębi widok miasta stworzony z kilku łatwo rozpoznawalnych obiektów architektonicznych Rzymu, między innymi Zamku Św. Anioła.
Miedzioryt odwrócony o 180 stopni w stosunku do pierwowzoru, tj. obrazu olejnego Nicolasa Poussin, namalowanego specjalnie dla Jacques’a Stella, naprawdę bardzo bliskiego przyjaciela malarza; rytowany w miedzi ponadto – w trzeciej ćwierci XVII w. – przez obydwóch Benoit Audran, Guillaume Chasteau i Raphaela Morghen; odtworzony również – w czwartej ćwierci XVII w. – w postaci tapiserii w Manufacture de Gobelins w Paryżu (atelier Le Febrve) – według projektu rysunkowego jej dyrektora, ucznia Poussina, Charlesa Le Brun.
