REŻYSERIA
Piotr Borowski
ADAPTACJA SCENICZNA
Marcin Cecko
OBSADA
Waldemar Chachólski, Magda Czarny, Danny Kearns, Michał Lorent
SCENOGRAFIA
Piotr Szczygielski, Patrycja Petryk (wideo)
KOSTIUMY
Ewelina Ciuchta i zespół
MUZYKA
Arek Waś
PODZIĘKOWANIA
Anna Błaszczyk, Jacek Niemaszyk, Krzysztof Lorent, Marcin Dunin-Borkowski, Wiktor Uhlig
Czasami trudno odróżnić to, co rzeczywiste od tego, co wytwarzają nasze myśli, emocje i pragnienia. Życie jawi się jako gra, którą prowadzimy z coraz większym wyrachowaniem, by przyciągnąć uwagę innych i ubić swój mały interes. Co można przeciwstawić tej grze, temu procesowi napędzanemu mechanizmami rynkowymi? Wewnętrzne spełnienie.
Spektakl mówi o tym, co się stanie, gdy brak wewnętrznego spełnienia przerodzi się w prawdziwe poszukiwanie.
Bohaterowie dramatu to dwie pary postaci. Pierwsza para to humanista i technik. Ich pragnieniem jest poznanie świata pozazmysłowego, metafizycznej tajemnicy życia. Do ukazania procesu oderwania się od zmysłów posłużyła sceniczna metafora lotu w kosmos. Druga para to mężczyzna i kobieta. Podczas gdy dla pierwszej pary cel stanowi pokonanie grawitacji i oderwanie się od świata zmysłów, dla tych drugich – do tego świata przybycie, zasiedlenie i nazywanie go na nowo. Obie pary są niczym osobne kultury. Przebywają jednak w jednej przestrzeni. Mężczyzna i kobieta podważają zakorzenione w nich wierzenia i poglądy na wszystko, co wpoiła im kultura. Ciśnienie, jakie spowodują swą odmiennością, doprowadzi do ich wyeliminowania przez technika i humanistę.
Nastąpi lot w kosmos, który da humaniście posmak całkowitej wolności.
W końcowej scenie kosmicznej katastrofy, kiedy już nic nie będzie wiadomo i już nic nie będzie jasne, nastąpi ponowne spotkanie. W obliczu pustki chciałoby się usłyszeć od tych ludzi coś miłego, coś ciepłego, po prostu ludzko wypowiedzianego od siebie. Jednak wizja pragnienia humanisty, który wcześniej otarł się o całkowitą wolność, teraz grawituje ku egocentrycznej nowej wizji spotkania z inteligentną pozaziemską istotą.